Choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa lędźwiowego-spondyloartroz

Rozpoznanie, leczenie, zabiegi-operacje chirurgiczne, transplantologia, korekcji nosa i piersi, liposukcja i lifting. leczenie żylaków nóg
admin. med.

Choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa lędźwiowego-spondyloartroz

Post autor: admin. med. »

Choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa lędźwiowego - spondyloartroza
Jest to choroba degeneracyjna wszystkich struktur kręgosłupa. Zajęte są stawy, dyski i otaczające je struktury. Związana z wiekiem lub przeciążeniami kręgosłupa. Uszkodzenie stawów i dysków kręgosłupa lędźwiowego prowadzi do zwężenia kanału kręgowego i otworów międzykręgowych, powstawania niestabilności i deformacji kręgosłupa.

Objawy
Choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa występuje przeważnie u osób w podeszłym wieku, wtedy też pojawiają się jej objawy:
• lokalny ból kręgosłupa często promieniujący do pośladków
• ból promieniujący do kończyn o typie rwy kulszowej
• rzadziej objawy o typie mrowienia i drętwienia
• znamienny jest ból i osłabienie nóg pojawiające się podczas chodzenia – chromanie neurogenne
• charakterystyczne jest zmniejszanie, bądź ustępowanie objawów w pozycjach zgięciowych.



Leczenie
Przeważnie wystarczające jest leczenie nieoperacyjne polegające na stosowaniu kinezyterapii (ćwiczeń rehabilitacyjnych), fizykoterapii (zabiegów np. krioterapia, TENS, jonoforeza), leków przeciwbólowych i niesterydowych przeciwzapalnych (NLPZ), stosowaniu sznurówek ortopedycznych itp.
Leczenie operacyjne
Leczeni operacyjne podejmuje się gdy leczenie zachowawcze jest nieskuteczne. Celem operacji jest uwolnienie pacjenta od bólu i umożliwienie mu normalnego, codziennego funkcjonowania. Ogólne założenia zabiegu operacyjnego opierają się na odbarczeniu uciśniętych struktur nerwowych oraz ustabilizowaniu zajętych procesem artrozy segmentów.
Rodzaje zabiegów operacyjnych
Fenestracja, foraminotomia i laminotomia.
Bardzo powszechne metody, pozwalające na odbarczenie uciśniętych struktur nerwowych. Nie wymagają stosowania implantów, ponieważ nie dochodzi podczas operacji do uszkodzenia struktur odpowiedzialnych za stabilność kręgosłupa.
Laminektomia
„Poszerzona” laminotomia. Pozwala na szerokie odbarczenie kanału kręgowego wraz z otworami miedzy kręgowymi. Ponieważ podczas zabiegu dochodzi do destabilizacji stawów kolumny tylnej kręgosłupa, wymaga ona dodatkowej stabilizacji z użyciem implantów.
Stabilizacja ze spondylodezą
W przypadku dolegliwości spowodowanych niestabilnością oraz degeneracyjną deformacją kręgosłupa lub wykonania zabiegu operacyjnego naruszającego stabilność (np. laminektomia) wymagana jest stabilizacja za pomocą implantów. Często używane jest instrumentarium składające się ze śrub i łączących je prętów. Materiałem wykorzystywanym do produkcji instrumentarium są stopy tytanu.



Definicja i częstość występowania
Jest to choroba mechaniczna – uszkodzenie - krążka międzykręgowego (dysku). Przeważnie występuje w odcinku lędźwiowym kręgosłupa (70%), rzadziej w szyjnym i sporadycznie w piersiowym.
Występujące zwykle u osób w wieku 20-60 rż. Szczególnie często (około 90% populacji) występuje w krajach wysokorozwiniętych. U około 1/3 z nich występuje rwa kulszowa, która jest bólem kręgosłupa lędźwiowego promieniującym do kończyn dolnych.
Inne nazwy: mechaniczne uszkodzenie dysku, przepuklina dysku.

Mechanizm powstania
Do uszkodzenia dysku dochodzi zwykle w wyniku niewielkiego urazu, którym przeważnie jest nagłe zgięcie, podniesienie ciężaru lub długotrwałe siedzenie. W związku z urazem dochodzi do przerwania pierścienia włóknistego. W powstałą szczelinę wnika jądro miażdżyste. Ten etap nazywamy uszkodzeniem wewnątrzdyskowym. Następnie dochodzi do uwypuklenia uszkodzonego pierścienia włóknistego – powstaje przepuklina dysku. Jeżeli proces uszkodzenia nie zostanie zahamowany, fragment jądra miażdżystego zostaje „wypchnięty” do kanału kręgowego i powstaje sekwestr. Uwypuklony dysk lub sekwestr w odcinku lędźwiowym mogą uciskać worek oponowy i/lub korzenie nerwowe.
Objawy
• Lokalny ból pleców nad uszkodzonym odcinkiem kręgosłupa – wszystkie 3 stadia uszkodzenia dysku
• Ból udzielony – ból kręgosłupa z „rozlanym” bólem pośladka i uda – wszystkie 3 stadia uszkodzenia dysku
• Ból promieniujący, korzeniowy, rwa kulszowa – ból promieniujący do kończyny (pośladek, udo podudzie i stopa) zgodny z topografią danego korzenia nerwowego (np. L4, L5 lub S1) z, lub bez bólu kręgosłupa – wskazuje na obecność ucisku korzenia, powstaje tylko w przypadku istnienia przepukliny lub sekwestru.
Częstym objawem ucisku lub uszkodzenia korzenia nerwowego są parestezje (drętwienie, pieczenie, zaburzenia czucia) oraz osłabienie siły mięśni.
Leczenie
Część pacjentów odczuwa samoistną poprawę, jednak problemem są nawroty dolegliwości. Często także nieleczona dyskopatia prowadzi do rozwoju zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa. Znakomitą większość przypadków leczymy rehabilitacyjnie stosując ćwiczenia – kinezyterapię, często także stosujemy leki przeciwbólowe, sterydowe, zmniejszające napięcie mięśniowe oraz leki wspomagające regenerację korzeni nerwowych.
Jednak w pewnych przypadkach leczenie nieoperacyjne zawodzi. Wtedy chorego operujemy.
Wskazania do leczenia operacyjnego choroby dyskowej;
1. Ból trwający ponad 3-6 miesięcy mimo prawidłowo prowadzonego leczenia nieoperacyjnego.
2. Występowanie ubytkowych objawów neurologicznych: parestezje, osłabienie czucia, osłabienie siły mięśni.
3. Nagłe wystąpienie zespołu ogona końskiego.
Leczenie operacyjne
Obecnie istnieje wiele metod leczenia dyskopatii. Najpowszechniejsze to
• dyscektomia endoskopowa [link]
• wszczepienie dystraktora międzykolczystego [link]
• fenestracja, foraminotomia, laminotomia
• dyscektomia ze spondylodeza międzytrzonową
• implantacja sztucznego dysku
• IDET, Laserowa dekompresja dysku
Dyscektomia endoskopowa
Charakteryzuje się minimalnym dostępem operacyjnym oraz krótkim czasem hospitalizacji. Zabieg wykonywany jest przy użyciu endoskopu, bez stosowania implantów.
Implantacji dystraktora międzykolczystego
Metoda stosowana w wybranych przypadkach uszkodzenia dysku połączonych ze zwężeniem otworu międzykręgowego. Opisana w osobnym artykule [link]. Implanty wykonane są z różnych materiałów: metal – tytan, tworzywo sztuczne – PEEK, włókno węglowe, hydrożele.
Fenestracja, foraminotomia, laminotomia
Metody małoinwazyjne, rzadko stosowane jako ostateczne zaopatrzenie przepukliny dysku, częściej jako drogi dostępu chirurgicznego do kanału kręgowego i dysku.
Dyscektomia ze spondylodezą międzytrzonową
Jest to jedna z najczęściej wykonywanych procedur w leczeniu choroby krążka międzykręgowego. Operacja wykonywana w bardziej zaawansowanych stadiach choroby niż poprzednie. W sytuacji kiedy konieczne jest usunięcie znacznej części dysku – często w przypadku degeneracyjnej choroby dyskowej. Zawsze też wykonywane jest zespolenie sąsiednich trzonów kręgowych przy użyciu implantu –czopa międzytrzonowego.
Aktualnie implanty międzytrzonowe wykonane są z tytanu lub włókna węglowego.
Jest to metoda przynosząca bardzo dobre efekty w ponad 90% przypadków, a przypadki nawrotu są sporadyczne. Pacjenci szybko powracają do pracy zawodowej.
Implantacja sztucznego dysku lędźwiowego
Jest to aktualnie jedna z najnowocześniejszych metod leczenia uszkodzenia dysku lędźwiowego. Polega ona na zastąpieniu zniszczonego dysku rodzajem endoprotezy. Implant ten pozwala na zachowanie ruchu we wszystkich kierunkach w operowanym segmencie, jest to jego najważniejsza cecha. Ruchomość kręgosłupa nie zostaje zaburzona, a więc sąsiednie segmenty nie są nadmiernie obciążone. Najczęściej „wymiany” dysku dokonuje się na poziomie dwóch ostatnich segmentów lędźwiowych. Sztuczny dysk składa się przeważnie z 3 części: dwóch płytek metalowych zakotwiczonych w sąsiednich kręgach oraz polietylenowego środka odpowiedzialnego za utrzymanie ruchu.


*Inne metody zabiegowe:
IDET – elektrotermiczna plastyka pierścienia włóknistego
Przezskórny zabieg polegający koagulacji uszkodzenia pierścienia włóknistego. Zabieg zarezerwowany tylko dla pacjentów z bardzo niewielką przepukliną lub tylko obrazem czarnego dysku w badaniu MRI (black disk).
Laserowa dekompresja dysku
Metoda ta jest bardzo podobna do poprzedniej. Zamiast energii elektrycznej do zmniejszenia ciśnienia śróddyskowego stosowane jest światło lasera.
Obydwie te metody wymagają bardzo rygorystycznych kwalifikacji. Stosowane powinny być we wczesnym stadium choroby, w którym pierścień włóknisty jest jeszcze nieuszkodzony.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post