ELPS - Boczne przyparcie rzepki

Rozpoznanie, leczenie, zabiegi-operacje chirurgiczne, transplantologia, korekcji nosa i piersi, liposukcja i lifting. leczenie żylaków nóg
admin. med.

ELPS - Boczne przyparcie rzepki

Post autor: admin. med. »

Boczne przyparcie rzepki (z ang.excessive lateral pressure syndrom- ELPS) oznacza nadmierne przyparcie rzepki do kłykcia bocznego. Podczas ruchów kolana dochodzi do nadmiernego przesunięcia rzepki w stronę boczną. Zaburzona „ścieżka rzepki” zauważalna jest w większości patologii stawu rzepkowo-udowego, określanego ogólnie jako PFPS syndrom.

Powodem ELPS może być przeciążenie stawu rzepkowo-udowego, który doprowadza do dysbalansu mięśniowego. Szczególną uwagę zwracamy tu na osłabioną głowę przyśrodkową mięśnia czworogłowego uda oraz napięte struktury położone po bocznej stronie uda np. pasmo biodrowo-piszczelowe. Istnieją także uwarunkowania anatomiczne związane z budową rzepki lub kłykci kości udowej, które mogą wpływać na powstanie ELPS. Jednym z nich jest tzw. patella alta - wrodzone wysokie ustawienie rzepki. W wielu doniesieniach naukowych przyczynę ELPS upatruje się w zaburzeniach posturalnych, w których wadliwe ustawienie rzepek jest końcowym wynikiem zaburzenia łańcucha biomechanicznego. Według tych teorii pierwotną przyczyną ELPS jest nieprawidłowe ustawienie innych elementów narządu ruchu, co w konsekwencji doprowadza do niewłaściwego ustawienia rzepki. Szczególnie zwraca się uwagę na kolana koślawe, które mogą być wynikiem nieprawidłowego ustawienia miednicy. Do ELPS doprowadzić mogą także patologie biodra ograniczających jego ruchomość oraz stopa płasko-koślawa (plaskostopie).

Gdy kolano znajduje się w pełnym wyproście, a mięśnie są rozluźnione, możliwy powinien być bierny ruch rzepki w kierunku bocznym i przyśrodkowym a także górnym i dolnym. Ruch w kierunku przyśrodkowym powinien wynosić około 25% długości rzepki. W przypadku ELPS, dochodzi do ograniczenia ruchomości w kierunku przyśrodkowym, co powoduje nadmierny kontakt części powierzchni stawowej.

Ból lub sztywność w przypadku ELPS odczuwany jest na przedniej stronie kolana (pod, nad lub w około rzepki). Pojawia się podczas długiego siedzenia, kucania, klęczenia, biegania czy chodzenia po schodach. Ból często jest rozlany, a pacjentowi trudno wskazać konkretne miejsce jego występowania. W późniejszym etapie boczne przyparcie rzepki doprowadza do uszkodzeń chrząstki stawu rzepkowo-udowego (chondromalacja) oraz zwiększa ryzyko zwichnięcia rzepki.

ELPS należy różnicować z innymi patologiami stawu kolanowego. Nie można jednak zapominać, że często towarzyszy ono innym patologiom. Ból przedniej części kolana często diagnozowany, jako ELPS może wynikać z przerostu fałdu błony maziowej stawu kolanowego (ang. plica syndrom). Przerośnięty fałd może zostać przyciśnięty przez rzepkę lub ocierać się o kość udową, co nasila stan zapalny i powoduje ciągły ból.

Leczenie zachowawcze (nieoperacyjne) polega na różnego rodzaju działaniach stosowanych podczas pierwszych miesięcy leczenia. Postępowanie rehabilitacyjne powinno polegać na przywróceniu balansu mięśniowego wpływającego na ustawienie rzepek. Dzięki technikom manualnym oraz specjalnie dobranym ćwiczeniom jesteśmy w próbuje się przywrócić prawidłową ruchomość rzepki.

Szczególną uwagę poświęca się wzmocnieniu głowy przyśrodkowej mięśnia czworogłowego, która wg wielu autorów jest kluczem dla prawidłowej „ścieżki rzepki”. Część z nich sugeruje, aby ćwiczenia mięśnia czworogłowego wykonywać w zamkniętym łańcuchu kinematycznym. Dzięki tym ćwiczeniom podczas wyżej wspomnianego mięśnia dochodzi jednocześnie do aktywacji innych mięśni kończyny dolnej, co w konsekwencji wpływa na właściwy tor ruchu rzepki. W procesie rehabilitacji należy także ocenić napięcie troczków rzepki a także innych mięśni działających na kolano.

Podczas badania pacjenta należy zwrócić uwagę także na ustawienie innych elementów narządu ruchu. Kluczem w rehabilitacji może okazać się praca nad mięśniami stabilizującymi miednicę, biodro czy stopę.

Leczenie operacyjne
Ze względu na mechaniczny charakter schorzenia leki oraz zabiegi fizykoterapeutyczne mogą nie przynieść oczekiwanych rezultatów. Jeśli 6-miesięczne postępowanie rehabilitacyjne nie przynosi pozytywnych rezultatów, niezbędny może okazać się zabieg operacyjny. Należy pamiętać, że tylko 10% pacjentów z bólem przedniego przedziału kolana nie reaguje na leczenie zachowawcze, dlatego zabieg powinien być ostatecznością. Wśród grupy osób, w których rehabilitacja nie pomaga istnieją różnorodne patologie stawu rzepkowo-udowego, dlatego decyzja o rodzaju zabiegu powinna być dokładnie przemyślana.

W przypadku ELPS zabieg polega na uwolnieniu nadmiernie napiętych troczków bocznych, co wpływa na zmniejszenie sił przypierających rzepkę do kłykcia bocznego. Uwolnienie boczne najczęściej wykonuje się metodą artroskopową. Możliwe są także metody otwarte lub półzamknięte. W przypadku pacjentów z dużą koślawością kolan uwalnianie boczne wykonuje się razem z transferem guzowatości kości piszczelowej.

Najczęstszymi powikłaniami po wykonaniu uwolnienia bocznego są:
- krwiak stawu kolanowego (10-18% przypadków)
- podwichnięcie przyśrodkowe rzepki
- zwłóknienia w miejscu przecięcia, które może prowadzić do ponownego przyparcia bocznego.

W trakcie leczenia zachowawczego jak i po zabiegu operacyjnym najistotniejszą rolę odgrywa odpowiednio dobrana fizjoterapia. Analiza posturalna jak i dynamiczna ruchu pacjenta, oraz wprowadzone na jej podstawie ćwiczenia stanowią klucz do powrotu do zdrowia.
źródło:/fizjoklinika.com/
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post