Kwasica metaboliczna jakie postępowanie

Choroby dziecięce, opieka nad dzieckiem oraz rozwój.
admin. med.

Kwasica metaboliczna jakie postępowanie

Post autor: admin. med. »

Kwasica metaboliczna i hipoglikemia: bezpieczne postępowanie terapeutyczne
Celem leczenia cukrzycy u dzieci jest zapobieganie i leczenie ostrych powikłań, profilaktyka rozwoju przewlekłych powikłań cukrzycy oraz zapewnienie pacjentom jakości życia jak najbardziej zbliżonej do sposobu życia osób zdrowych. Jako ostre powikłania cukrzycy należy rozumieć hipoglikemię, kwasicę metaboliczną, śpiączkę hiperosmolarną, niekwasiczą oraz śpiączkę mleczanową.





Hipoglikemia jest to zaburzenie homeostazy glukozowej, które u osób chorych na cukrzycę jest wywołane bezwzględnym lub względnym nadmiarem insuliny. Podział hipoglikemii różnicuje:

hipoglikemię lekką gdy dominują objawy adrenergiczne pacjent jest w pełnym kontakcie z otoczeniem i jest w stanie sam udzielić sobie pomocy;

hipoglikemię umiarkowaną gdy objawom adrenergicznym towarzyszą objawy neurologiczne o niewielkim lub umiarkowanym nasileniu, kontakt pacjenta z otoczeniem jest zwykle utrudniony, chory nie jest w stanie sam udzielić sobie pomocy, ale skuteczne jest leczenie drogą doustną prowadzone przez osoby trzecie.

hipoglikemię ciężką w której występują głębokie zaburzenia świadomości aż do utraty przytomności, którym mogą towarzyszyć drgawki,pacjent nie jest w stanie pomóc sobie sam, a leczenie drogą doustną jest niemożliwe.

W przypadku hipoglikemii lekkiej i umiarkowanej leczenie polega na szybkim podaniu węglowodanów prostych drogą doustną (np. 5-20 g glukozy w tabletkach lub sacharozy w kostkach, 100 ml soku lub słodzonego napoju), jeżeli objawy nie ustępują w ciągu 10-15 min. ponowne podanie węglowodanów prostych j.w., wskazane skontrolowanie poziomu glikemii i jeśli objawy ustępują i poziom glikemii znormalizował się należy podać dodatkowo porcję węglowodanów złożonych (np. pieczywo, krakersy).

W hipoglikemii ciężkiej występują głębokie zaburzenia świadomości aż do utraty przytomności, którym mogą towarzyszyć drgawki, pacjent jest w stanie zagrożenia życia i zwykle konieczne jest parenteralne podanie glukozy lub glukagonu. Leczenie musi być podjęte w trybie pilnym i w przypadku utraty przytomności i/lub drgawek podaje się:

glukagon 0.1-0.2 mg/10 kg m.c. domięśniowo (dzieci < 8-12 r.ż. – 0,5 mg, dzieci starsze i dorośli – 1mg)

i/lub: 10-20% glukoza w dawce 0.2-0.5 g/kg m.c. w kilkuminutowym „bolusie” dożylnie, a następnie: 10% glukoza dożylnie we wlewie kroplowym (utrzymując glikemie w granicach 150-250 mg/dl).



Cukrzycowa kwasica ketonowa jest definiowana jako ostry zespół zaburzeń przemiany węglowodanowej, białkowej i tłuszczowej oraz gospodarki wodno-elektrolitowej wywołany przez ostry niedobór insuliny charakteryzujący się obecnością ciał ketonowych. W badaniach laboratoryjnych obserwuje się:

hiperglikemię (>11 mmol/l; >200 mg/dl),

obniżenie pH <7,3,

spadek poziomu wodorowęglanów <15 mmol/l (dzieci) < 18 (dorośli),

glikozurię (>55mmol/l),

ketonurię,

lukę anionową >10.

Stopień ciężkości cukrzycowej kwasicy ketonowej definiuje się jako:

lekką: pH <7,3 lub NaHCO3 <15 mmol/l;

umiarkowaną: pH <7,2 lub NaHCO3 <10 mmol/l;

ciężką: pH <7,1 lub NaHCO3 <5 mmol/l.



W postępowaniu terapeutycznym objętość i tempo podawania płynów zależą od stopnia wydolności krążenia, zwykle podaje się 10 ml/kg mc./h w ciągu pierwszych 1–2 godzin, tempo podawania płynów (dożylnie i doustnie) należy obliczyć tak, aby przywrócić u pacjenta stan nawodnienia równomiernie w ciągu 48 godzin, podawać płyny w tempie rzadko przekraczającym 1,5–2?krotne zwykłe dobowe zapotrzebowanie w zależności od wieku, masy lub powierzchni ciała. Gdy stężenie glukozy zmniejszy się do około 14–17 mmol/l (250–300 mg/dl) do płynów podawanych dożylnie należy dodać 5% roztwór glukozy. Należy rozpocząć wlew insuliny 1–2 godziny po rozpoczęciu terapii płynowej, tj. po wstępnym uzupełnieniu niedoboru płynów. Z wyboru prowadzi się insulinoterapię dożylną: bolus 0,1 j./kg mc insuliny szybkodziałającej (u dzieci nie podaje się bolusa początkowego,), następnie kontynuuje się dożylny wlew insuliny z prędkością 0,1 j./kg mc./godz. U dzieci młodszych dawka insuliny powinna wynosić 0,05 j./kg mc./godz. Szybkość wlewu należy regulować w zależności od aktualnego stężenia glukozy we krwi, monitorowanego co godzinę. Obniżanie wartości glikemii w ciągu godziny nie powinno być większe niż 100 mg/dl (5,6 mmol/l) u dorosłych niż 40 - 90 mg/dl (2–5 mmol/l) u dzieci. Jeżeli pH <6,9 ewentualnie przy towarzyszących zaburzeniach krążenia można rozważyć podaż NaHC03 1 mEq/kg/godz, ale ze świadomością, że podaż wodorowęglanów wiąże się ze zwiększonym ryzykiem obrzęku mózgu.
prof. Wojciech Młynarski - Klinika Pediatrii, Onkologii, Hematologii i Diabetologii Uniwersytet Medyczny w Łodzi


źródło: medumedu.pl
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post