Leczenie cukrzycy u osób w wieku podeszłym

Rozpoznawanie, profilaktyka i leczenie chorób wewnętrznych, choroby wieku starszego, choroby zakaźne, układu oddechowego, diabetologia, alergie.
admin. med.

Leczenie cukrzycy u osób w wieku podeszłym

Post autor: admin. med. »

lek. med. Edyta Sekuła
Specjalistyczna Praktyka Lekarska, Kraków

Cukrzyca została uznana przez Światową Organizację Zdrowia (World Health Organization – WHO) za jedno z najważniejszych zagrożeń XXI wieku i jako jedyna wśród chorób niezakaźnych została określona mianem epidemii1. Według Światowej Federacji Cukrzycy (International Diabetes Federation – IDF) na świecie na cukrzycę chorują 382 mln osób, a do 2035 roku liczba ta zwiększy się do 592 mln6. W Polsce liczba chorych na cukrzycę przekracza 3 mln, z czego około 1 mln osób nie jest świadomych swojej choroby2.

Wiek jest jednym z podstawowych czynników ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2. W przeprowadzonym kilka lat temu badaniu PolSenior3 zaburzenia gospodarki węglowodanowej obserwowano u 42,4% osób starszych. Częstość występowania cukrzycy typu 2 w tej populacji szacuje się na 25–30%4. Skala problemu jest ogromna, zważywszy na to, że 29% Polaków przekroczyło 55. rok życia, co przy ujemnym przyroście naturalnym będzie skutkować zwiększeniem liczby osób w podeszłym wieku i chorujących na cukrzycę właśnie w tej grupie wiekowej. W całej dorosłej populacji częstość występowania cukrzycy wynosi natomiast 5–7%2.
Metabolizm glukozy u osób w podeszłym wieku

Upośledzenie metabolizmu węglowodanów postępuje wraz z wiekiem. Począwszy od 3. dekady życia, stężenie glukozy na czczo zwiększa się średnio o 1 mg/dl na dekadę, natomiast w drugiej godzinie doustnego testu obciążenia glukozą (OGTT) o około 5,3 mg/dl na dekadę5. Wpływ na upośledzenie tolerancji glukozy mają także inne czynniki, takie jak: nieprawidłowe nawyki żywieniowe, zmniejszenie masy mięśniowej, zwiększenie procentowej ilości tkanki tłuszczowej, brak aktywności fizycznej, choroby towarzyszące oraz przyjmowane leki. Następstwem tych zmian jest narastanie insulinooporności, która dotyczy głównie mięśni szkieletowych, natomiast w mniejszym stopniu wpływa na nadprodukcję glukozy w wątrobie6.

W starszym wieku może dochodzić również do zaburzeń wydzielania insuliny w odpowiedzi na bodźce glikemiczne, choć wyniki przeprowadzonych w tym kierunku badań nie są jednoznaczne7.
Zasady rozpoznawania zaburzeń gospodarki węglowodanowej

Zasady rozpoznawania zaburzeń gospodarki węglowodanowej u osób w wieku podeszłym są takie same jak w populacji ogólnej. Poniżej przedstawiono kryteria rozpoznania wg zaleceń Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD)4.
Stan przedcukrzycowy

Nieprawidłowa glikemia na czczo (impaired fasting glucose – IFG) – glikemia na czczo: 5,6–6,9 mmol/l (100–125 mg/dl); stanowi wskazanie do wykonania OGTT
Nieprawidłowa tolerancja glukozy (impaired glucose tolerance – IGT) – glikemia w 120. minucie OGTT: 7,8–11,0 mmol/l (140–199 mg/dl)

Cukrzyca

Przygodna glikemia ≥11,1 mmol/l (200 mg/dl) z typowymi objawami cukrzycy (wzmożone pragnienie, wielomocz, osłabienie) albo
Dwukrotnie (w innych dniach) glikemia na czczo ≥7,0 mmol/l (126 mg/dl), albo
Glikemia w 120. minucie po doustnym obciążeniu 75 g glukozy (OGTT) ≥11,1 mmol/l (200 mg/dl)

Badaniem zalecanym w pierwszej kolejności jest oznaczenie glikemii na czczo, jednak u osób w starszym wieku wartości na czczo często są prawidłowe, natomiast hiperglikemię stwierdza się po posiłkach8. W związku z tym w przypadku podejrzenia cukrzycy przy prawidłowych wartościach glikemii na czczo wskazane jest wykonanie testu obciążenia 75 g glukozy. W przypadku stwierdzenia stanu przedcukrzycowego test powtarza się raz w roku, natomiast przy wartościach granicznych do rozpoznania cukrzycy test można powtórzyć za 3–6 miesięcy.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post