Czy nowe leki na cukrzycę a poprawią glikemie

Rozpoznawanie, profilaktyka i leczenie chorób wewnętrznych, choroby wieku starszego, choroby zakaźne, układu oddechowego, diabetologia, alergie.
Asystentka

Czy nowe leki na cukrzycę a poprawią glikemie

Post autor: Asystentka »

W Stanach Zjednoczonych w latach 2006–2013 mimo wyraźnej tendencji ku nowszym lekom obniżającym glikemię u dorosłych diabetyków typu 2 nie uległa poprawie ani kontrola glikemii, ani nie zmalał odsetek epizodów ciężkiej hipoglikemii, wykazują nowe badania.

Wnioski płynące z analizy danych 1,66 miliona pacjentów opublikowano w internetowym czasopiśmie Diabetes Care. Autorką studium jest endokrynolożka dr n. med. Kasia J. Lipska z zespołem z Uniwersytetu Yale. „Istnieje ogromna liczba leków obniżających glikemię u osób z cukrzycą typu 2. Nasze badanie sugerują, że gdy tylko pojawiły się na rynku, zaczęliśmy je stosować w naszej praktyce klinicznej. Nie zaobserwowaliśmy jednak poprawy ani w kontroli glikemii, ani w zmniejszeniu odsetka epizodów ciężkiej hipoglikemii na poziomie populacji. Wyniki badań wydają się rozczarowywać, gdyż nowsze preparaty są droższe i zwykle nie powodują hipoglikemii”, stwierdziła Lipska. Endokrynolożka uważa, że wyniki studium nie powinny zniechęcać lekarzy do przepisywania nowszych preparatów, choćby ze względu na punkt końcowy w badaniach klinicznych EMPA-REG, LEADER, i SUSTAIN-6, który sugeruje, że korzystny wpływ tych leków na układ sercowo-naczyniowy wydaje się niezależny od działania hipoglikemizującego. „Potrzebujemy więcej wyników badań, włączając w to starsze i tańsze preparaty, abyśmy mogli zrozumieć ich wpływ wykraczający poza kontrolę glikemii”, podkreśliła Lipska.

Do celów badawczych dr Lipska wraz z zespołem przeprowadziła retrospektywną analizę roszczeń z tytułu błędów lekarskich i zastosowania leków, pochodzący z dużej bazy danych (Optum Labs Data Warehouse), zawierającej ponad 100 milionów zarejestrowanych. Na potrzeby studium wykorzystano 1 657 610 przypadków dorosłych z cukrzycą typu 2 zapisanych minimum przez rok w latach 2006–2013. W przedziale lat 2006–2013 zaobserwowano wzrosty w korzystaniu z metforminy (z 47,6 do 53,5%), inhibitorów DPP-4 (z 0,5 do 14,9%), antagonistów GLP-1 (z 3,3 do 5,0%) i insuliny (z 17,1 do 23,0%). W tym samym czasie odnotowano spadek popularności sulfonylomoczników (38,8 do 30,8%) i tiazolidynedionów (z 28,5 do 5,6%). Wszystkie zmiany były znaczące (p < 0,001). Wzrost popularności insuliny był przede wszystkim spowodowany upowszechnieniem analogów insuliny łącznie ze wzrostem podstawowego analogu (z 10,9 do 19,3%) i szybkodziałających analogów z 6,7 do 11,6% (obydwa p < 0,001).

Badanie laboratoryjne hemoglobiny glikowanej przeprowadzono u 26% osób w próbce. W latach 2006–2013 odsetek pacjentów z poziomem hemoglobiny glikowanej wynoszącym więcej niż 9% wzrósł z 9,9 do 12,2% a osób z poziomem hemoglobiny glikowanej mieszczącym się w przedziale 8–9% wzrósł z 9,9 do 10,6% (p dla tendencji <0,001). W tym samym czasie odsetek osób z poziomem hemoglobiny glikowanej mieszczącym się w przedziale 7–8% znacząco nie zmienił się (z 23,8 do 23,0%, p = 0,31), podczas gdy odsetek osób z poziomem hemoglobiny glikowanej mniejszym niż 7% zmalała z 56,4% w 2006 do 54,2% w 2013 (p <0,001). Zaobserwowano powszechnie niską kontrolę glikemii (poziom hemoglobiny glikowanej >9%) wśród najmłodszych pacjentów, choć z lekkim wzrostem wraz z upływem czasu w ramach poszczególnych grup wiekowych.

Odkrycie pogorszenia kontroli glikemicznej może mieć coś wspólnego z publikacją w 2008 roku wyników badań ACCORD (Action to Control Cardiovascular Risk in Diabetes), w której wyrażono zaniepokojenie o możliwość występowania efektu niepożądanego w postaci zagrożenia śmiertelnością z przyczyn sercowo-naczyniowych spowodowanego intensywną kontrolą glikemii, postuluje dr Lipska z zespołem naukowców.
Tymczasem standaryzowane wskaźniki (wg wieku i płci) ciężkiej hipoglikemii wymagające wizyty szpitalnej (pogotowie, hospitalizacja lub obserwacja) wśród młodych osób chorych na cukrzycę wyniosły 1,3 zdarzenia na 100 osobolat w latach 2006 i 2013 (p dla tendencji w tym czasie 0,72). W porównaniu do młodszych i zdrowszych osób, epizody ciężkiej hipoglikemii były częstsze wśród osób wiekowych i tych z chorobami współistniejącymi.

W pracy dr Lipska ze współpracownikami pisze: „Mimo że korzystanie z nowszych i droższych preparatów może nieść ze sobą inne ważne korzyści, konieczne są dalsze badania, które określiłyby wartość i opłacalność obecnych metod leczenia”.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post