Liraglutyd a ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych u chorych na cukrzycę typu 2

Schorzenia i wady układ krążenia, układu sercowo-naczyniowego, nadciśnienie tętnicze, choroby tętnic i żył
Asystentka

Liraglutyd a ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych u chorych na cukrzycę typu 2

Post autor: Asystentka »

badanie LEADER
Omówienie artykułu: Liraglutide and cardiovascular outcomes in type 2 diabetes
S.P. Marso i wsp.
The New England Journal of Medicine, 2016; 375: 311–322

Opracowały: Anna Bagińska, dr n. med. Ewa Płaczkiewicz-Jankowska
Konsultował dr hab. n. med. Leszek Czupryniak, Klinika Chorób Wewnętrznych i Diabetologii, Warszawski Uniwersytet Medyczny

Skróty: ABI – wskaźnik kostkowo-ramienny, BMI – wskaźnik masy ciała, CI – przedział ufności, DPP-4 – peptydaza dipeptydylowa IV, GLP-1 – peptyd glukagonopodobn y typu 1, HbA1c – hemoglobina glikowana, HR – hazard względny, ITT – (analiza wyników w grupach wyodrębnionych) zgodnie z zaplanowanym leczeniem, NNH – number needed to harm, NNT – number needed to treat, NYHA – New York Heart Association, RCT – badanie z randomizacją, RR – ryzyko względne

Metodyka: RCT, próba podwójnie ślepa; analiza ITT

Populacja: 9340 dorosłych (wiek śr. 64 lata, mężczyźni 64%), chorych na cukrzycę typu 2 obciążonych dużym ryzykiem sercowo-naczyniowym (wiek ≥50 lat w momencie kwalifikacji do badania oraz współwystępująca: choroba wieńcowa i/lub choroba naczyniowo-mózgowa i/lub choroba naczyń obwodowych i/lub przewlekła niewydolność nerek w stadium ≥3 i/lub przewlekła niewydolność serca w II lub III NYHA klasie; albo wiek ≥60 lat w momencie kwalifikacji do badania i ≥1 czynnik ryzyka sercowo-naczyniowego [mikroalbuminuria lub proteinuria, nadciśnienie tętnicze oraz przerost lewej komory serca, skurczowa lub rozkurczowa niewydolność lewej komory serca, ABI <0,9); HbA1c śr. 8,7%, BMI śr. 32,5 kg/m2, niewydolność serca u 18%, cukrzyca od śr. 13 lat, leczenie przeciwnadciśnieniowe u 92%, leczenie diuretykami u 42%, leczenie hipolipemizujące u 76%, leczenie przeciwkrzepliwe u 68%, leczenie hipoglikemizujące u 88% (w tym insulinoterapia u 45%). Kryterium wykluczającym z udziału w badaniu było stosowanie szybko działającego analogu insuliny, agonisty GLP-1, inhibitora DPP-4 lub pramlintydu.

Interwencja: liraglutyd 1,8 mg s.c. 1 × dz., przez 3,5–5 lat

Kontrola: placebo s.c. 1 × dz., przez 3,5–5 lat Wszyscy chorzy mogli jednocześnie otrzymywać standardowe leczenie hipoglikemizujące (doustne leki przeciwcukrzycowe i/lub insulinę). U chorych, u których stosowane leczenie nie pozwalało uzyskać zalecanego odsetka HbA1c <7,0% (lub innej wartości docelowej, indywidualnie ustalonej przez lekarza prowadzącego) dopuszczano włączenie dodatkowego leku hipoglikemizującego (z wyjątkiem agonisty receptora GLP-1, inhibitora DPP-4 i pramlintydu) lub zwiększenie dawek już stosowanych leków.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post