Przewlekła antykoagulacja z zastosowaniem dabigatranu u chor

Schorzenia i wady układ krążenia, układu sercowo-naczyniowego, nadciśnienie tętnicze, choroby tętnic i żył
Asystentka

Przewlekła antykoagulacja z zastosowaniem dabigatranu u chor

Post autor: Asystentka »

Przewlekła antykoagulacja z zastosowaniem dabigatranu u chorych z migotaniem przedsionków – uwaga na szczupłych pacjentów


Migotanie przedsionków (AF) to częsty problem spotykany w gabinetach nie tylko lekarzy geriatrów. Jednak szczególnie często AF dotyczy właśnie chorych w wieku podeszłym – ocenia się, że w populacji ogólnej około 85% chorych z AF ma ponad 65 lat. AF występuje u ponad 10% osób w wieku 80–89 lat. Głównym powikłaniem AF są zdarzenia zakrzepowo-zatorowe, stąd potrzeba leczenia przeciwkrzepliwego, w którym powszechnie ugruntowaną pozycję mają antagoniści witaminy K – acenokumarol i warfaryna. Coraz częściej jednak lekarze praktycy wprowadzają do leczenia chorych z AF tzw. nowe leki przeciwkrzepliwe, w przypadku których nie ma potrzeby dokonywania kłopotliwych dla chorego i lekarza oznaczeń wskaźników krzepliwości. Jednym z nich jest dabigatran. Niemniej w przypadku tych nowoczesnych leków przeciwkrzepliwych zdarzają się niekiedy powikłania krwotoczne. Czy można je przewidzieć? Na pewno pomagają w tym uznane i walidowane narzędzia, takie jak skale ryzyka HAS-BLED, HEMMOR2 HAGES, ATRIA i ORBIT. Czy jednak można zwiększyć przydatność predykcyjną tych narzędzi? Okazuje się, że tak.

W opublikowanym w International Journal of Cardiology badaniu tajwańskich badaczy opisano kolejny niezależny czynnik ryzyka powikłań krwotocznych u chorych leczonych dabigatranem z powodu migotania przedsionków. Czynnikiem tym jest wskaźnik masy ciała (BMI).

Omawiane badanie objęło 1155 chorych przyjmowanych kolejno w jednym z centrów medycznych na Tajwanie, wykazujących AF i leczonych dabigatranem w latach 2012–2014. Kryteria włączenia do badania obejmowały przyjmowanie dabigatranu w stałej dawce 110 mg dwa razy na dobę z powodu niezastawkowego AF i występowanie co najmniej jednego z poniższych czynników ryzyka: wcześniejszy udar niedokrwienny, wcześniejszy przemijający atak niedokrwienny lub wcześniejsza zatorowość układowa, LVEF <40%, niewydolność serca co najmniej II stopnia wg NYHA w ciągu ostatnich 6 miesięcy, wiek co najmniej 75 lat lub wiek od 65. do 74. roku życia w przypadku chorych na cukrzycę, nadciśnienie tętnicze i chorobę wieńcową. Ostatecznie z badania wykluczono 313 chorych (z powodu braku danych na temat wzrostu lub przyjmowania dabigatranu w nieregularnej dawce). Badanie objęło więc 842 chorych obserwowanych przez okres, którego mediana wyniosła 20 miesięcy. Pacjentów przydzielono do trzech grup (tercyli) w zależ- ności od wartości BMI: 1. tercyl: ≤23,9 kg/m2, 2. tercyl: 23,9 <BMI ≤26,5 kg/m2 i 3. tercyl: >26,5 kg/m2. Głównym klinicznym punktem końcowym było poważne krwawienie zdefiniowane jako hospitalizacja z powodu krwawienia wymagającego przetoczenia ≥2 jednostek krwi, zmniejszenie stężenia hemoglobiny o ≥2,0 g/dl lub objawowe krwawienie do ważnego narządu, jak krwawienie śródczaszkowe, śródrdzeniowe, zaotrzewnowe, śródgałkowe, osierdziowe, śródstawowe lub śródmięśniowe z zespołem kompartmentowym.

W czasie obserwacji poważne krwawienie odnotowano u 28 chorych (3,3%). U 23 chorych odnotowano krwawienie inne niż śródczaszkowe (krwawienie z przewodu pokarmowego i krwawienie inne niż z przewodu pokarmowego), natomiast u 5 chorych odnotowano krwawienie śródczaszkowe.

Co ciekawe, po skorygowaniu danych względem innych wskaźników okazało się, że BMI stanowi niezależny czynnik ryzyka wystąpienia krwawienia – wraz ze zwiększaniem się BMI ryzyko krwawienia się zmniejszało: u chorych z 1. tercyla wykazano większe ryzyko powikłań krwotocznych niż u chorych z 2. (p=0,015) i 3. tercyla (p=0,002). Na podstawie opublikowanego wykresu można określić, że pod koniec okresu obserwacji ryzyko krwawienia u chorych z 1. tercyla było większe o około 10% niż u chorych z 2. i 3. tercyla (skumulowane przeżycie wolne od ocenianego zdarzenia około 0,87 vs około 0,97 na krzywych Kaplana i Meiera). Ponadto w analizach dodatkowych stwierdzono, że u chorych z niedowagą (BMI <18,5 kg/m2) ryzyko krwawienia było istotnie większe (o około 20%, p=0,013) niż u chorych z prawidłową masą siała (wg standardów dla rasy żółtej 18,5≤BMI<23 kg/m2), czy u chorych z nadwagą.

Komentując uzyskane przez tajwańskich badaczy wyniki, należy stwierdzić, że w populacji osób w podeszłym wieku ryzyko powikłań krwotocznych w czasie leczenia wszystkimi klasami leków przeciwkrzepliwych jest większe niż w populacji ogólnej. Podczas leczenia dabigatranem należy zwrócić szczególną uwagę na osoby z mniejszą masą ciała, w tym szczególnie wykazujących sarkopenię czy objawy zespołu wyczerpania rezerw. Szczególnie uważnie należy monitorować osoby z niedowagą. Być może konieczne jest zmniejszenie u nich dawek leków, takich jak dabigatran. Aby jednak jednoznacznie to ustalić, konieczne jest przeprowadzenie dobrze zaplanowanych badań prospektywnych obejmujących różne grupy chorych w wieku podeszłym.

Omówienie artykułu: Lee CH., Lin TY., Chang SH., Chen CH., Hsu YJ., Hung KC., Wen MS.: Body mass index is an independent predictor of major bleeding in non-valvular atrial fibrillation patients taking dabigatran. International Journal of Cardiology 2017; 228: 771–778
lek. Dariusz Kubicz
Zakład Opiekuńczo-Leczniczy w Krakowie
źródło: mp.pl
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post