Postępowanie w pozaszpitalnych zakażeniach układu oddechoweg

Rozpoznawanie, profilaktyka i leczenie chorób wewnętrznych, choroby wieku starszego, choroby zakaźne, układu oddechowego, diabetologia, alergie.
Asystentka

Postępowanie w pozaszpitalnych zakażeniach układu oddechoweg

Post autor: Asystentka »

Postępowanie w pozaszpitalnych zakażeniach układu oddechowego u dorosłych według rekomendacji Narodowego Programu Ochrony Antybiotyków 2016
Część II: Zaostrzenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc i pozaszpitalne zapalenie płuc

Na podstawie: Rekomendacje postępowania w pozaszpitalnych zakażeniach układu oddechowego
Hryniewicz W., Albrecht P., Radzikowski A., red.
Warszawa, Narodowy Instytut Leków, 2016
Postępowanie w&nbsp;pozaszpitalnych zakażeniach układu oddechowego u&nbsp;dorosłych wg rekomendacji NPOA 2016.<br />Zaostrzenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc

Opracowali dr n. med. Marek Oleszczyk, dr n. med. Filip Mejza
Konsultowali: prof. dr hab. n. med. Waleria Hryniewicz, Narodowy Instytut Leków w Warszawie, prof. dr hab. n. med. Jan Kuś, I Klinika Chorób Płuc, Instytut Gruźlicy i Chorób Płuc w Warszawie

Jak cytować: Oleszczyk M., Mejza F.: Postępowanie w pozaszpitalnych zakażeniach układu oddechowego u dorosłych według rekomendacji Narodowego Programu Ochrony Antybiotyków 2016. Część II: Zaostrzenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc i pozaszpitalne zapalenie płuc. Med. Prakt., 2016; 12: 53–62

Skróty: GKS – glikokortykosteroid(y), POChP – przewlekła obturacyjna choroba płuc, SABA (short acting β2-agonists) – krótko działające β2-mimetyki, SAMA (short acting muscarinic antagonists) – krótko działające leki przeciwcholinergiczne
Zaostrzenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP)

Zdecydowana większość (70–80%) zaostrzeń przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP) jest spowodowana przez zakażenie, w 30–50% przypadków bakteryjne – najczęściej Haemophilus influenzae, Streptococcus pneumoniae i Moraxella catarrhalis. Za 20–30% zaostrzeń POChP odpowiadają nieinfekcyjne czynniki środowiskowe i zatorowość płucna.
Rozpoznanie
Badanie podmiotowe i przedmiotowe

Zaostrzenie POChP rozpoznaje się wtedy, kiedy dochodzi do zdecydowanego pogorszenia objawów choroby, znacznie wykraczającego poza ich zmienność z dnia na dzień. Zaostrzenie rozwija się w ciągu kilku godzin do kilku dni. Przede wszystkim nasila się duszność i kaszel, może się też zwiększyć objętość odkrztuszanej wydzieliny, często też zmienia się jej wygląd – ze śluzowego w ropny. Chorzy mogą się też skarżyć na ściskanie w klatce piersiowej, uczucie zmęczenia, zaburzenia snu oraz nasilenie depresji.
W badaniu przedmiotowym stwierdza się wydłużenie wydechu, świsty i furczenia, tachypnoë, tachykardię, pracę pomocniczych mięśni oddechowych i paradoksalne ruchy przepony. U chorych z ciężkim zaostrzeniem mogą wystąpić splątanie i inne zaburzenia świadomości oraz sinica.

Zapamiętaj!

Zaostrzenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP)

Zdecydowana większość zaostrzeń POChP jest spowodowana przez zakażenie, w 30–50% przypadków bakteryjne – najczęściej H. influenzae, S. pneumoniae i M. catarrhalis.
Zaostrzenie POChP rozpoznaje się wówczas, kiedy dochodzi do zdecydowanego pogorszenia objawów choroby, znacznie wykraczającego poza ich zmienność z dnia na dzień.
Jeśli stan ogólny chorego jest dobry i nasilenie objawów niewielkie, nie ma konieczności rutynowego wykonywania badań pomocniczych, z wyjątkiem pulsoksymetrii.
Posiew plwociny zaleca się tylko u tych chorych, u których wcześniej stwierdzono zakażenie bakteriami Gram-ujemnymi (zwłaszcza P. aeruginosa) lub istnieje duże ryzyko takiego zakażenia (tab. 1) oraz u chorych bez poprawy po zastosowaniu antybiotyku pierwszego wyboru.
U chorych ze wskazaniami do hospitalizacji (p. tab. 2) wskazane jest wykonanie EKG, gazometrii, RTG klatki piersiowej oraz badań laboratoryjnych (morfologia krwi oraz stężenia mocznika, kreatyniny, potasu i sodu w surowicy).
U każdego chorego wymagającego hospitalizacji należy stosować tlenoterapię, a w razie jej nieskuteczności rozważyć zastosowanie wentylacji nieinwazyjnej.
Podstawę farmakoterapii stanowią leki rozkurczające oskrzela, przede wszystkim SABA i SAMA, stosowane w monoterapii lub w skojarzeniu.
Każdy chory z zaostrzeniem POChP wymagającym hospitalizacji lub z zaostrzeniem umiarkowanym leczony ambulatoryjnie powinien otrzymywać GKS (doustnie lub dożylnie).
Decyzję o zastosowaniu antybiotyku podejmuje się na podstawie objawów klinicznych, a nie wyników badania bakteriologicznego plwociny. Wybór antybiotyku – tabela 3.
U chorych hospitalizowanych zaleca się stosowanie profilaktyki przeciwzakrzepowej.
U chorych bez rozstrzeni oskrzeli nie zaleca się rutynowego stosowania leków mukolitycznych ani mechanicznego wspomagania oczyszczania dróg oddechowych z wydzieliny.

Badania pomocnicze

U chorych w dobrym stanie ogólnym i z małym nasileniem objawów nie ma konieczności rutynowego wykonywania badań pomocniczych, z wyjątkiem pulsoksymetrii. Posiew plwociny zaleca się tylko u tych chorych, u których wcześniej stwierdzono zakażenie bakteriami Gram-ujemnymi (zwłaszcza Pseudomonas aeruginosa) lub istnieje duże ryzyko takiego zakażenia (tab. 1) oraz u chorych bez poprawy po zastosowaniu antybiotyku pierwszego wyboru.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post