Słownik medyczny

Tłumaczenie na język polski, oraz interpretacja wyniku.
admin. med.

Witrektomia

Post autor: admin. med. »

– operacyjny zabieg okulistyczny polegający na usunięciu wszelakich składników patologicznych (np. wylewów krwawych) znajdujących się w obrębie ciała szklistego oka. Jest jednym ze sposobów usuwania mętów ciała szklistego.
admin. med.

Ablacja przezskórna

Post autor: admin. med. »

Ablacja przezskórna – zabieg kardiologiczny, który wykonywany jest w celu trwałego wyleczenie rodzaju zaburzenia rytmu serca nazywanego częstoskurczem. Polega on na zniszczeniu, najczęściej energią termiczną, obszaru serca, będącego anatomicznym podłożem występowania takiego zaburzenia.

Ablacja przezskórna jest szczególnie przydatna w wypadku leczenia częstoskurczów o mechanizmie nawrotnym (ang. reentry).

W celu wykonania ablacji do serca przez tętnicę udową lub żyłę udową wprowadzona zostaje specjalna elektroda.
Przed ablacją przeprowadza się badanie (inwazyjne badanie elektrofizjologiczne) mające na celu określenie rodzaju zaburzenia rytmu i zlokalizowanie miejsca odpowiedzialnego za jego powstawanie i podtrzymywanie - mapowanie. Do przeprowadzenia badania używa się zmiennej liczby elektrod wewnątrzsercowych (zwykle 2-4), umieszczanych w różnych strukturach serca. Zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym w pracowni elektrofizjologii. Pod kontrolą obrazu RTG do żył lub tętnic wprowadza się elastyczne, plastikowe prowadnice. Przez nie wprowadzane są poprzez naczynia obwodowe do serca elektrody diagnostyczne i elektroda ablacyjna. Nowoczesną metodą mapowania jest tzw. system trójwymiarowej nawigacji elektroanatomicznej CARTO. Po zidentyfikowaniu rodzaju częstoskurczu i zlokalizowaniu obszaru odpowiedzialnego za jego powstawanie, w tym miejscu umieszcza się końcówkę elektrody ablacyjnej, która zostaje rozgrzewana prądem o częstotliwości radiowej (ang. RF ablation - Radio frequency ablation) do temperatury ok. 60 °C. Taka temperatura jest wystarczająca do zniszczenia obszaru będącego źródłem arytmii.

Ablacja jest wysoce skuteczna, ale na pełny efekt często jednak trzeba dłużej poczekać, ponieważ arytmia może ustępować przez dłuższy czas po tym zabiegu. Zdarzają się przypadki wykonywania nawet kilku ablacji u jednego pacjenta.

Całkowity czas wykonywania ablacji wynosi nawet kilka godzin.

Możliwe powikłania:

krwiak lub tętniak w okolicy miejsca wkłucia,
zaburzenia przewodnictwa przedsionkowo-komorowego,
zakrzepica,
uszkodzenie naczyń lub serca.

źródło: wikipedia
admin. med.

Kardiowersja elektryczna

Post autor: admin. med. »

Kardiowersja elektryczna – zabieg przywrócenia prawidłowego rytmu serca przez jednoczesne pojawienie się załamka R w EKG i wyładowanie krótkotrwałego prądu o dużym napięciu, powodującym częściową depolaryzację mięśnia sercowego.

Czas wyładowania jest synchronizowany z cyklem pracy serca w celu uniknięcia wyładowania w strefie ranliwej (na załamku T), co może spowodować migotanie komór.

Wskazaniem do kardiowersji elektrycznej są różne tachyarytmie. Przed zabiegiem pacjenta poddaje się sedacji: znieczulenie ogólne uzyskuje się najczęściej propofolem, etomidatem i fentanylem.
admin. med.

Sfenoidotomia

Post autor: admin. med. »

Chirurgiczne nacięcie z zatoki klinowej
admin. med.

Diafanoskopia czaszki, transiluminacja czaszki

Post autor: admin. med. »

Diafanoskopia czaszki
Diafanoskopia czaszki, transiluminacja czaszki (ang. skull diaphanoscopy, transillumination of the skull) – nieinwazyjna metoda diagnostyczna znajdująca zastosowanie u pacjentów pediatrycznych z podejrzeniem choroby ośrodkowego układu nerwowego.

Opis metody
Diafanoskopia czaszki polega na prześwietleniu jej sklepienia w zaciemnionym pomieszczeniu silnym źródłem światła, przystawionym najczęściej do przedniego ciemiączka. Pokrywy czaszki noworodka i niemowlęcia są cienkie i światło częściowo przechodzi przez tkanki miękkie, tworząc poświatę wokół głowy dziecka.
Zastosowanie
Diafanoskopia znajduje zastosowanie w diagnostyce różnicowej pourazowego obrzęku tkanek miękkich głowy:

wzmożona rozlana transiluminacja sugeruje przedgłowie;
wzmożona transiluminacja ogniskowa spotykana jest w torbieli porencefalicznej lub leptomeningealnej;
zmniejszona rozlana transiluminacja może występować w krwiaku podczepcowym;
zmniejszona ogniskowa transiluminacja towarzyszy na ogół krwiakom podokostnowym.[1]

Diafanoskopia pozwala też szybko rozpoznać wodogłowie u dziecka. U zdrowego niemowlęcia poświata uzyskana diafanoskopią ma szerokość najwyżej 1,5 cm; przy wodogłowiu wewnętrznym jest znacznie szersza (u wcześniaków także, osiągając szerokość do 3,5 cm)[2]. Inne stany w których można przeprowadzić diafanoskopię to makrocefalia, hydranencefalia, porencefalia, a nawet złamania czaszki i stany niedożywienia.[3]

Diafanoskopia w otorynolaryngologii

Przez odkryciem promieni Röntgena, diafanoskopia była jedną z metod służących do przeświecania niektórych zatok przynosowych: zatoki szczękowej i czołowej. Nieprawidłowe przechodzenie promieni świetlnych świadczyło o zmniejszeniu przestrzeni powietrznej w zatokach spowodowanej najczęściej procesem zapalnych (ostrym jak i przewlekłym) oraz obecnością guza w zatokach.
Historia

Jako pierwszy transiluminację czaszki dziecka z wodogłowiem przeprowadził Richard Bright w 1831 roku. Metodę przez lata udoskonalono i wprowadzono do diagnostyki krwawienia wewnątrzczaszkowego przed upowszechnieniem się metod ultrasonograficznych.[4] Obecnie ma dosyć ograniczone zastosowanie, mimo swojej nieinwazyjności, niskiego kosztu badania i dużej wartości diagnostycznej.
źródło: wikipedia
admin. med.

Osteomielofibroza

Post autor: admin. med. »

Samoistne włóknienie szpiku
Choroby krwi i układu krwiotwórczego - Jest to choroba zaliczana do zespołów mieloproliferacyjnych.
admin. med.

Chondrokalcynoza

Post autor: admin. med. »

Chondrokalcynoza (dna rzekoma, łac. chondrocalcinosis, ang. chondrocalcinosis, calcium pyrophosphate dihydrate deposition disease, pseudogout) – choroba zaliczana do grupy reumatycznych, której przyczyną są kryształy dwuwodnego pirofosforanu wapnia odkładające się w chrząstkach stawowych i obecne w płynie stawowym. Doprowadza to do ostrego stanu zapalnego zajętego stawu, który swoimi cechami i przebiegiem przypomina dnę moczanową, stąd dawna nazwa chondrokalcynozy - dna rzekoma.

Według niektórych autorów chondrokalcynoza to pojęcie szersze, odpowiadające stanowi, w którym w badaniu radiologicznym stwierdza się zwapnienia w obrębie chrząstek stawowych i innych struktur w obrębie stawów. Stanu takiego nie należy utożsamiać z chorobą wywołaną złogami dwuwodnego pirofosforanu wapnia, ponieważ wspomniane zwapnienia na zdjęciach RTG mogą być wywołane odkładaniem się kryształów innego typu
Etiopatogeneza
W przebiegu chondrokalcynozy dochodzi do stanu zapalnego w obrębie błony maziowej i płynu stawowego na skutek gromadzenia się w nich kryształów dwuwodnego pirofosforanu wapnia. W tkance chrzęstnej i kostnej u pacjentów z chondrokalcynozą pojawiają się ponadto zmiany zwyrodnieniowe.

Chondrokalcynoza może być chorobą pierwotną, która prawdopodobnie dziedziczy się autosomalnie dominująco (opisywana jest mutacja genu ANKH na krótkim ramieniu chromosomu 5[7][8][9]) lub wtórną, związaną z innymi jednostkami chorobowymi, zaburzeniami lub stosowaniem leków. Wrodzone postacie związane są prawdopodobnie z zaburzeniami metabolizmu pirofosforanu wapnia (nadprodukcja tego związku, upośledzenie degradacji) i redukcją czynników hamujących krystalizację[1].

Przyczyny wtórnej chondrokalcynozy

w przebiegu nieprawidłowości hormonalnych, takich jak: nadczynność tarczycy, niedoczynność tarczycy (niektóre publikacje zaprzeczają temu[10]), nadczynność przytarczyc
w przebiegu zaburzeń metabolicznych (dna moczanowa, hemochromatoza, hipofosfatazja[11][12])
związana z hipomagnezemią[13]
w przebiegu terapii glikokortykoidami
miejscowo zmiany charakterystyczne dla chondrokalcynozy mogą pojawiać się po zabiegu usunięcia łąkotki, w zaburzeniach stabilności stawu[14], w przebiegu skrobiawicy

Zwiększone odkładanie się dwuwodnego pirofosforanu wapnia, według jednego ze źródeł z 1983 roku, stwierdzono również w artropatii neurogennej[1]. W tej samej publikacji podano też możliwy związek między odkładaniem się kryształów pirofosforanu wapnia i następującymi chorobami: nadciśnieniem tętniczym, niewydolnością nerek, cukrzycą, akromegalią, chorobą Pageta, chorobą Wilsona[1]. Współistnienie złogów pirofosforanu wapnia i części z tych chorób opisano również w późniejszej publikacji z Tajlandii[15]. Część źródeł podaje z kolei, że istotnych, jasnych związków między niektórymi schorzeniami endokrynologicznymi i metabolicznymi a chondrokalcynozą nie potwierdzono[6][16], inne opracowanie sugeruje brak zależności między cukrzycą a chondrokalcynozą[17].
Objawy

najczęstsza jest postać choroby przebiegająca bez żadnych objawów[18]
symptomy jak w dnie moczanowej – nagle pojawiający się ból stawu z towarzyszącym obrzękiem i zaczerwieniem skóry (objawy mniej nasilone i dłużej trwające niż w dnie, zwykle w zakresie stawów kolanowych)
przewlekłe zapalenie stawów – przebiega podobnie do reumatoidalnego zapalenia stawów lub częściej podobnie jak choroba zwyrodnieniowa stawów; niekiedy zajęte też mogą być stawy w odcinku lędźwiowym kręgosłupa, co może sugerować zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa

Badania dodatkowe

w badaniach biochemicznych krwi mogą występować nieprawidłowości charakterystyczne dla chorób i zaburzeń wywołujących wtórną chondrokalcynozę
w osadzie płynu stawowego pobranego z chorego stawu obecne są jednoskośne lub trójskośne, słabo załamujące spolaryzowane światło, kryształy dwuwodnego pirofosforanu wapnia, wolne lub sfagocytowane przez granulocyty[18]
w czasie napadu choroby płyn stawowy ma cechy płynu zapalnego, może być mętny i krwisty
w badaniu rentgenowskim stwierdza się zwapnienia w chrząstkach, ścięgnach, powięziach, więzadłach, torebkach stawów, a w stawach kolanowych również w łąkotkach (w celu rozpoznania chondrokalcynozy wskazane jest wykonanie zdjęć rentgenowskich stawów kolanowych, miednicy wraz ze spojeniem łonowym i stawami biodrowymi, a także nadgarstków i dłoni[6])
według niektórych publikacji również w badaniu ultrasonograficznym można uwidocznić zwapnienia w obrębie tkanek miękkich[19][20]

Leczenie

W terapii farmakologicznej napadu chondrokalcynozy stosuje się kolchicynę (według niektórych publikacji działa ona również profilaktycznie i zapobiega napadom[21]) i niesteroidowe leki przeciwzapalne (preferowana jest indometacyna[18]). Do stawu podaje się kortykosterydy, konieczne może być usunięcie płynu wysiękowego ze stawu.
źródło: wikipedia
admin. med.

Antrektomia

Post autor: admin. med. »

wycięcie części odźwiernikowej żołądka
admin. med.

Koblacja

Post autor: admin. med. »

Koblacja (z języka angielskiego Coblation® - skrót od: controlled ablation – kontrolowana ablacja) jest nowoczesną techniką chirurgiczną wykorzystującą energię fal elektromagnetycznych, która w środowisku soli fizjologicznej, wytwarza plazmę o niskiej temperaturze. Koblacja pozwala na molekularne rozdzielanie, usuwanie lub redukcję tkanki oraz tamowanie ewentualnych krwawień. Zamiast tradycyjnego przecinania tkanki, plazma stosowana w koblacji dezintegruje tkankę na poziomie molekularnym w bardzo niskiej temperaturze od 40˚C do 70˚C. Ze wszystkich dostępnych technologii jest to temperatura najbardziej zbliżona do ciepłoty ludzkiego ciała. Dla porównania, tradycyjne, najczęściej stosowane techniki elektrochirurgiczne używają temperatur rzędu od 400˚C do 700˚C

Koblacja jest bardzo precyzyjną techniką, nie ma wpływu na tkankę sąsiadującą z miejscem operacji, ponieważ plazma oddziałuje jedynie w polu wielkości 100-200μm wokół elektrody.
Te cechy koblacji sprawiają, że jest to minimalnie inwazyjna technika chirurgiczna, nie uszkadza tkanki wokół miejsca zabiegu. Prawidłowo wykonany zabieg jest niemal lub całkowicie bezkrwawy i znacznie mniej bolesny niż w przypadku innych technik. Koblacja pozwala na szybsze gojenie się i wydatnie skraca rekonwalescencję pacjenta po zabiegu. Ankietowani pacjenci zdecydowanie wskazują na lepszą tolerancję zabiegów z użyciem Koblacji w porównaniu z innymi technikami.

Jest to technika przyjazna pacjentowi, sprawdzona i uznana na świecie, doskonale udokumentowana w światowej specjalistycznej literaturze medycznej, miliony wyleczonych pacjentów w wielu krajach są najlepszym dowodem skuteczności i zalet koblacji. Najwięcej zabiegów tonsillektomii (usunięcia migdałków) w Stanach Zjednoczonych jest wykonywana z użyciem Koblacji.

Koblacja jest przyjazną pacjentowi alternatywą w stosunku do innych, tradycyjnych metod chirurgii. Liczne prace naukowe dowodzą, że koblacja jest techniką minimalnie bolesną, minimalnie krwawą i pozwalającą pacjentowi na najszybszy powrót do normalnego życia.

Koblacja została stworzona i opatentowana przez amerykańską firmę ArthroCare Corporation.

Technika implantów podniebienia miękkiego Medtronic Pillar

link do strony producenta

Zabieg wszczepienia implantów Pillar jest pierwszym i jedynym systemem zatwierdzonym przez FDA oraz certyfikowanym przez CE, przeznaczonym do leczenia chrapania oraz łagodnych objawów OSA. Zabiegowi temu poddało się już ponad 30 000 pacjentów na całym świecie. Metoda ta jest skuteczna oraz minimalnie inwazyjna.

Szacuje się, że w grupie 30-latków chrapie 20% mężczyzn i 5% kobiet, ale powyżej 60 roku życia częstość wzrasta odpowiednio do 60% i 40%, co związane jest m.in. pogłębiającym się z wiekiem zmniejszeniem elastyczności tkanek miękkich gardła, otyłością czy rozwojem chorób przyczyniających się do obniżenia napięcia mięśniowego.
Pillar Procedure zabieg "kolumnowania" jest minimalnie inwazyjną techniką wszczepienia implantu w podniebienie, możliwą do zastosowania w przychodni, czy gabinecie.

Nowoczesna i skuteczna metoda leczenia chrapania

Około 70% Polaków cierpi na zaburzenia snu takie, jak chrapanie i bezdech, co utrudnia wypoczęcie im samym i ich otoczeniu. U wielu pacjentów tradycyjne terapie okazały się nieskuteczne.

W odróżnieniu od pozostałych zabiegów chirurgicznych, zabieg kolumnowania (Pillar®) jest prosty i można go przeprowadzić podczas jednej krótkiej wizyty u lekarza lub w połączeniu z innym zabiegiem. Ta minimalnie inwazyjna terapia chrapania i bezdechu przeprowadzana jest na podniebienu miękkim. Większość pacjentów powraca do normalnej diety i aktywności już w dniu zabiegu.

Przebieg zabieg
Zabieg polega na umieszczeniu w podniebieniu miękkim trzech niewielkich implantów wykonanych z włókna poliuretanowego, podobnego do stosowanych w niciach chirurgicznych i sztucznych zastawkach serca. Igłę wprowadza się na granicy podniebienia twardego i miękkiego.
Implant wprowadza się równolegle w odległości 2mm. Implanty muszą znajdować się w tkance mięśniowej. Z biegiem czasu, implanty – wzmocnione naturalnym zwłóknieniem otaczających tkanek – wzmacniają podparcie podniebienia miękkiego i podtrzymują je. Dzięki właściowościom elastycznym zachowują ruchomość podniebienia miękkiego.

Skutkuje to osłabieniem drgań tkanek objawiających się jako chrapanie i zmniejszeniem stopnia zapadania się tkanek i blokowania górnych dróg oddechowych powodującego bezdech śródsenny.
Zabieg odbywa się przy znieczuleniu miejscowym i trwa 30-40 miniut.
Nie zaburza szybkiego powrotu do normalnej aktywności życiowej
Pillar® Procedure przeprowadzono u ponad 30 000 pacjentów z całego świata

Korzyści z Pillar® Procedure:
Zastosowanie w przychodni/ gabinecie
Metoda minimalnie inwazyjna
W znieczuleniu miejscowym
Znikome odczucie bólu i dyskomfortu
Powrót do normalnej diety i aktywności życiowej tego samego dnia
Znacząco mniej poważne powikłania niż w przypadku

Chirurgiczne

Plastyka podniebienia miękkiego przy użyciu koblacji
Usunięcie migdałków podniebiennych z zastosowaniem koblacji
Plastyka małżowin nosowych
Plastyka przegrody nosa
Endoskopowe usunięcie polipów nosowych
CPAP
Terapia dodatnim ciśnieniem powietrza (przy użyciu tzw. protezy powietrznej) jest najskuteczniejszym i jednocześnie najszerzej akceptowanym leczeniem bezdechu śródsennego. W czasie snu pacjent oddycha poprzez maskę lub poduszeczki nosowe powietrzem z małego aparatu umieszczonego przy łóżku.

Najprostszą formą terapii jest dostarczanie powietrza pod stałym ciśnieniem (CPAP) przez całą noc. Alternatywą jest zastosowanie automatycznego aparatu, który dostosowuje ciśnienie podawanego powietrza według potrzeb.
dimedicus

Hepatotoksyczność

Post autor: dimedicus »

Hepatotoksyczność - cecha niektórych substancji chemicznych (w tym i leków) polegająca na zdolności do zaburzania funkcjonowania lub uszkadzania komórek wątroby lub całego tego narządu. Substancje wykazujące się hepatotoksycznością to hepatotoksyny.

Przykłady substancji o potwierdzonym działaniu hepatotoksycznym:

paracetamol
aflatoksyny
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post