Świąd odbytu. Przyczyny, objawu i leczenie

Choroby układu pokarmowego; przełyku, żołądka, jelit, wątroby, trzustka, dróg żółciowych, odbytu)
admin. med.

Świąd odbytu. Przyczyny, objawu i leczenie

Post autor: admin. med. »

Świąd odbytu jest schorzeniem występującym u około 5% populacji. Nasilenie świądu może być łagodne, w niektórych zaś przypadkach przybiera tak gwałtowny charakter, że staje się trudny do zniesienia. Świąd odbytu określany najczęściej przez pacjentów: swędzeniem, paleniem czy pieczeniem, potrafi uniemożliwić choremu pracę, sen czy wypoczynek. Może spowodować ciężkie zaburzenia emocjonalne. Zwykle nasila się latem i częściej występuje w nocy. Skóra wokół odbytu staje się zaczerwieniona, pogrubiała, sącząca surowiczo-krwistą wydzieliną.

Znaczne nasilenie świądu w istotny sposób upośledza codzienną jakość życia pacjentów. Etiologia i patogeneza świądu odbytu jest nadal niejasna i słabo poznana. Świąd pierwotny jest reakcją na bodziec wyzwalający zapalenie skóry wokół odbytu. Niezależnie od etiologii objawem wspólnym jest rumień wysiękowy (wyprysk, egzema). Za świąd idiopatyczny uważa się świąd, w którym nie można znaleźć organicznej przyczyny choroby. W otaczającym nas środowisku z każdym dniem wzrasta ilość alergenów pokarmowych, chemicznych i nowych materiałów syntetycznych, z którymi każdy z nas mając kontakt może doświadczyć pojawienia się objawów świądu odbytu. Spośród najczęstszych przyczyn świądu wymienia się:

choroby odbytu (szczelina odbytu, choroba hemoroidalna, ropień i przetoka okołoodbytnicza, wypadanie odbytnicy),
zakażenia bakteryjne i grzybicze skóry okolicy okołoodbytniczej,
zakażenia wirusowe skóry okolicy odbytu, np. świąd często towarzyszy kłykcinom kończystym,
zakażenia owsikami, glistnicą, świerzbem, wszawicą łonową,
wrodzona nadwrażliwość na środki do higieny osobistej, intymnej, na papier toaletowy itd.,
pierwotne choroby skóry jak łuszczyca, liszaj, wyprysk, leukoplakia, atopowe zapalenie skóry,
choroby metaboliczne jak cukrzyca, niewydolność nerek lub wątroby, żółtaczka, nadczynność tarczycy, niedobór żelaza, miejscowe i ogólnoustrojowe niedobory immunologiczne,
nieswoiste zapalenia jelit z uporczywą biegunką,
tzw. mokry odbyt po operacjach proktologicznych; stałe wydzielanie z odbytu zawartości śluzowej, ropnej, kałowej powoduje macerację i drażnienie skóry,
analne stosunki płciowe i zakażenia przenoszone drogą płciową,
otyłość, głęboki rowek międzypośladkowy, duże pośladki, nadmierne owłosienie okolicy odbytu sprzyjają występowaniu świądu,
złą i niewłaściwą higienę okolicy kroczowej,
niewydolność zwieraczy okołoodbytniczych,
nowotwory jelita grubego i odbytu,
czynniki psychogenne.

Najczęściej obserwuje się u chorych tzw. samoistny świąd odbytu, kiedy nie można ustalić przyczyny dolegliwości i objawów.

Żeby rozpoznać świąd pierwotny należy wykluczyć choroby organiczne oraz zanalizować wszystkie czynniki, z którymi styka się pacjent, mogące być potencjalnymi alergenami.
Leczenie świądu odbytu

Leczenie świądu jest trudne i najczęściej objawowe ponieważ rzadko można ustalić pewną przyczynę świądu. Najczęściej leczenie ma na celu:

eliminację bodźców przewodzonych zakończeniami czuciowymi z okolicy okołoodbytniczej sprawiającymi tak uporczywe dolegliwości,
eliminację czynnika przyczynowego świądu,
złagodzenie wtórnych zmian zapalnych skóry, które wynikły z powodu jej mechanicznego uszkodzenia (np. uporczywego drapania).
eliminację potencjalnych czynników chemicznych powodujących nadwrażliwość skóry (z diety, kosmetyków, proszków do prania),
rozpoznanie i leczenie chorób metabolicznych i miejscowych proktologicznych,
leczenie stwierdzonych zakażeń bakteryjnych, grzybiczych i wirusowych,
leczenie chorób odbytu (kłykciny, hemoroidy, nowotwory).
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post