Świerzb

Choroby skóry, włosów, paznokci, nowotwory (czerniak złośliwy, rumień guzowaty)
Chorób, przenoszone drogą płciową,HIV
admin. med.

Świerzb

Post autor: admin. med. »

Świerzb jest chorobą zakaźną, wywołaną przez pasożyta skóry (świerzbowiec Sarcoptes scabiei). Choroba przenoszona jest poprzez bezpośredni kontakt z zakażoną osobą, czy przedmiotem który był przez nią użytkowany. Przeważnie zakażenie następuje poprzez intymny kontakt, ale czasami wystarczy zwykły uścisk dłoni, czy kontakt z zakażoną odzieżą, ręcznikiem (pasożyt może przeżyć do 4 dni bez żywiciela). Świerzb nie potrafi skakać ani latać. Porusza się po skórze z prędkością dwóch centymetrów n a minutę. Najbardziej podatne na zarażenie są dzieci podczas zabaw.

Szacuje się że na świerzb choruje obecnie ok. 315 mln ludzi, głównie w wyniku życia w złych warunkach higienicznych. Samica najczęściej wyszukuje grubą warstwę skóry, drąży w niej norki i składa po 2 -3 jaja dziennie przez 2 miesiące. Cykl rozwojowy larwy trwa około trzech tygodni. Pierwsze objawy występują nawet po miesiącu od zakażenia, przeważnie w okolicach ud.
Objawy:
Podstawowym objawem jest występowanie zaczerwienionej skóry wraz z nieestetycznymi krostami, plamami lub grudkami. Dokuczliwy swąd często zaczyna występować dopiero po kilku miesiącach od zakażenia.

W Polsce zdarza się że świerzb jest mylnie diagnozowany z powodu trudności jego prawidłowej identyfikacji. Wiele chorób posiada podobne symptomy, dlatego warto przyjrzeć się, czy swąd występuje okresowo – może to pomóc w prawidłowym ustaleniu schorzenia. Objawy nasilają się w sytuacjach, gdy ciało ma podwyższoną temperaturę (np. po kąpieli, czy w trakcie snu).
Jedną z cech charakterystycznych infekcji jest występowanie norek świerzbowcowych na skórze. Mogą one być łatwiejsze do zaobserwowania poprzez zastosowanie specjalistycznych preparatów z jodem.

Pomocne podczas diagnostyki może okazać się ustalenie informacji, czy u innych osób z najbliższego otoczenia również wystąpiły podobne objawy.
Świerzbowiec żyje przede wszystkim w obszarach z grubą warstwą skóry – na rękach i stopach (między palcami). W dalszej kolejności może rozprzestrzeniać się na pośladki, pępek, piersi, genitalia. Zaawansowane stadium choroby obejmuje cały obszar ciała z wyłączeniem twarzy oraz okolic łopatek. U dzieci choroba występuje na całym ciele.


Osoby starsze oraz mające osłabiony układ odpornościowy (np. chore na AIDS) są szczególnie podatne na zakażenie świerzbem. W ich przypadku obecność tych patogennych roztoczy w organizmie może być większa nawet sto tysięcy razy względem osoby z dobrym stanem zdrowia.
Aby potwierdzić zakażenie potrzebne jest przebadanie próbki skóry pod mikroskopem.
Leczenie:
Do leczenia wykorzystuje się specjalistyczne maści. Badania klinicznie wykazały najwyższą skuteczność maści z permentyną (5%). Składnik ten syntezowany jest z pyretynu – substancji aktywnej występującej w owadobójczych roślinach. Składnik ten jest bezpieczny dla zdrowia, może być stosowany przez małe dzieci oraz kobiety w ciąży.

Innymi substancjami na bazie których tworzone są maści to krotamiton oraz siarka. Mają one nieco niższą skuteczność.
Przy cięższych odmianach choroby (np. świerzb norweski) stosuje się doustnie iwermektynę. Dawki przyjmowane są w odstępach dwutygodniowych.
Jako uzupełnienie, w celu obniżenia uciążliwości swądu, stosuje się leki antyhistaminowe oraz preparaty oparte na kalaminie. Swąd może występować nawet do miesiąca po wyleczenia się pacjenta.
W celu eliminacji możliwości powtórnego zakażenia świerzbowcem, leczeniu powinni poddać się wszyscy domownicy oraz osoby z najbliższego otoczenia chorego. Zaleca się aby ubrania, bielizna oraz pościel poddane zostały praniu chemicznemu lub praniu w wysokiej temperaturze. Nie powinno sie korzystać z nich przez dwa tygodnie po zakończeniu leczenia.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post