Dziecko u dentysty w wieku od 1 do 13 lat

Choroby, leczenie zębów, przyzębia, języka, błony śluzowej, tkanek jamy ustnej, stawu skroniowo-żuchwowego.
admin. med.

Dziecko u dentysty w wieku od 1 do 13 lat

Post autor: admin. med. »

Dziecko w gabinecie - stres dla wszystkich

Pierwsze spotkanie dziecka z dentystą jest niezmiernie ważne, ponieważ wrażenia wyniesione z tego kontaktu znajdą swoje odbicie w zachowaniu dziecka podczas następnych wizyt i jego nastawieniu do leczenia nawet w dorosłym życiu.

Dziecko to najwdzięczniejszy i jednocześnie najtrudniejszy pacjent z jakim przychodzi się spotkać stomatologom w codziennej praktyce. Rodzicom zaleca się by pierwsza wizyta miała miejsce między szóstym miesiącem a pierwszym rokiem życia dziecka, kiedy to ukazują się pierwsze zęby mleczne. Tak wczesna wizyta jest konieczna nie tylko ze względu na możliwe przebadanie uzębienia dziecka, ale również pouczenie rodziców w sprawie nawyków higienicznych i stosowania odpowiedniej diety u dziecka. Uświadomienie rodzicom sposobów zakażania bakteriami próchnicotwórczymi oraz informacje dotyczące czynników ułatwiających ich kolonizację w jamie ustnej często przyczynia się do przerwania łańcucha infekcji.

Wizyta dziecka w gabinecie stomatologicznym jest sytuacją stresową dla wszystkich zainteresowanych, poczynając od małego pacjenta, poprzez jego rodziców lub opiekunów, na lekarzu dentyście i personelu gabinetu kończąc.
Dzieci w wieku od 1 do 3 lat

Do gabinetów stomatologicznych (nie licząc gabinetów specjalizujących się w leczeniu najmłodszych) bardzo rzadko trafiają dzieci od momentu urodzenia do momentu ukończenia trzech lat. Wspomnieć należy, że dzieci w tym wieku najczęściej pozostają w najbliższym, przyjaznym otoczeniu osób z kręgu rodziny. W tym czasie następują duże zmiany w ich rozwoju. Dziecko opanowuje trudną sztukę samodzielnego przemieszczania się, poznając przestrzeń w której się porusza. Powoli również ujawnia się zainteresowanie własnym ciałem, które poddaje na swój sposób "badaniu".

By lekarze nie mieli problemów z przyjmowaniem do swoich gabinetów, badaniem i leczeniem wspomnianej, najmłodszej grupy pacjentów starają się odpowiednio wcześnie podjąć współpracę z rodzicami, gdyż to oni są osobami, z którymi najczęściej dziecko przebywa. To właśnie opiekunowie są odpowiedzialni za podstawową wiedzę dziecka na temat otaczającego je świata i przygotowanie malucha do pierwszego kontaktu z lekarzem dentystą.

Właśnie od rodziców zależy czy dziecko przyjdzie nastawione pozytywnie czy negatywnie do badania i/lub leczenia, gdyż w tym okresie następuje w rozwoju człowieka intensywna nauka języka mówionego, rozumienie słów i mowy oraz pierwsze mniej lub bardziej udane próby komunikacji za ich pomocą. Dziecko jest w stanie myśleć i wyobrażać sobie rzeczy nieobecne.
Dzieci w wieku od 3 do 7 lat

Dziecko w kolejnym okresie swojego życia; w przedziale wiekowym od 3 do 7 lat ma już dobrze wykształconą wrażliwość słuchową, dochodzi u niego do zatarcia granicy między rzeczywistością a jego własną fantazją. U dziecka w tym wieku kształtuje się wyobraźnia, która stanowi uzupełnienie innych zmysłów. Ważne, że dziecko w tym wieku potrafi słuchać drugiej osoby. Przeważającą formą działalności małego człowieka jest zabawa, najchętniej indywidualna lub z opiekunem.

Trzylatek stara się umacniać swoje nowo odkryte "ja", buntując się i w ten sposób z pomocą nieposłuszeństwa utwierdzając swoją osobowość. Bardzo łatwo traci poczucie bezpieczeństwa, najczęściej wyrażając to płaczem. Myślenie trzyletniego dziecka ma charakter globalny, co równoznaczne jest z tym, że dziecko nie wyróżnia poszczególnych elementów otoczenia jako odrębnych szczegółów. Dziecko w tym wieku myśli przede wszystkim za pomocą swoich oczu, uszu, rąk, praktycznie za pomocą całego ciała. Dotąd niechętne, coraz częściej staje się otwarte na współpracę. Należy pamiętać, że uwaga dziecka może być utrzymana przez około 20-35 minut, dlatego jakiekolwiek działania lecznicze, jeśli mają być skuteczne nie powinny przekraczać tego czasu.

Czterolatek w sposób wyraźny pragnie skupiać na sobie uwagę. Jednocześnie lubi się przeciwstawiać wszelkim poleceniom, które dotychczas wykonywał bez sprzeciwu. To okres ciągłego "NIE" ze strony młodego człowieka. Jest to, podobnie jak u trzylatków forma wzbogacenia i utwierdzenia własnego "ja". Stosowanie w tym okresie jakichkolwiek kar jest bezcelowe. Zdecydowanie więcej korzyści w postępowaniu z małym człowiekiem przyniesie określenie jasnych granic i reguł, stanowczość i konsekwencja, których niestety brak wielu rodzicom odwiedzającym gabinety stomatologiczne z czteroletnimi pacjentami. Inną ważną cechą charakteru czterolatka jest często graniczący z fanatyzmem stosunek do prawdy. Nie są ważne intencje drugiej osoby, najczęściej w tym wypadku lekarza stomatologa, tylko prawda. Jeśli chcemy zyskać zaufanie małego pacjenta w tym wieku najlepiej mówić mu prawdę, ale językiem dla niego zrozumiałym. W wieku czterech lat dzieci zaczynają rozumieć, że oszustwo jest czymś złym.

Pięciolatki to idealni pacjenci, pogodzeni ze sobą, spokojni, przyjacielscy. Można na nich polegać. Są wytrwałe w swoich intencjach. Rozwój zdolności postrzegania postępujący w tym okresie sprawia, że dzieci coraz sprawniej uczą się dostrzegać sygnały wskazujące na trudną sytuację emocjonalną, łatwiej dostosowują się do innych osób reagując w odpowiedni sposób. Przestają również oceniać świat w kategoriach otrzymania nagrody lub kary, zaczynają rozumować w kategoriach czy coś jest słuszne czy też nie jest.

W wieku lat sześciu następuje jakby nagły zwrot i zachowanie starszaka zaczyna przypominać zachowanie dziecka 2,5 letniego. Często sześciolatek chce mieć wszystkiego najwięcej, chce być najlepiej oceniany, najbardziej kochany, chce być w centrum uwagi. Skrajne emocje, jakie targają małym człowiekiem sprawiają, że odbierane jest ono jako krnąbrne i niegrzeczne, a jednocześnie ciekawe wszystkiego. W sposobie postępowania z sześciolatkiem pomocne są motywacje zawierające podziw i uznanie dla jego osiągnięć.

Siedmiolatki bardzo często wymagają od siebie zbyt wiele. Zaczynają dostrzegać różnice między umiejętnościami własnymi a umiejętnościami rówieśników. Potrafią odczuwać to, co przeżywa inna osoba w trudnej sytuacji. Oczekują wsparcia i zrozumienia rozterek związanych z poważnym ich traktowaniem. Potrzebują wsparcia i dużej życzliwości. To u nich kształtuje się w pełnej swej formie empatia poznawcza, tak typowa dla relacji lekarz-pacjent.
Dzieci w wieku od 7 do 13 lat

Kolejnym okresem jest wiek szkolny, obejmujący ramowo lata 7-13. Dzieci jako pacjenci w tym wieku w większości przypadków nie sprawiają problemów. Są już stosunkowo dojrzałe, ich spontaniczna aktywność objawiająca się dotychczas w formie zabawy zostaje zastąpiona przez system działań sterowanych, gdzie podstawą są normy społeczne i obowiązki.
Kształtowanie postaw

Należy podkreślić, że kształtowanie prawidłowych postawy prozdrowotnych, w tym także tej wobec leczenia stomatologicznego jest głównie powinnością rodziców. Wiek 2-3 jest okresem, w którym zarówno lekarz jak i opiekunowie mogą wprowadzać ewentualne korekty błędów wychowawczych i kształtujących się nieprawidłowych nawyków. Umożliwia to stosunkowo duża plastyczność osobowości dziecka i fakt, że nie jest ono zbytnio obciążone nadmiernym wpływem środowiska.

Najpierw rodzice winni sami nie okazując lęku pokazać dziecku wszystkie czynności związane z wizytą u dentysty. Najlepszym sposobem jest przyjmowanie rodzica w obecności dziecka. Rodzicom nie wolno straszyć dziecka taką wizytą. W następnej kolejności mały pacjent powinien odbyć wizytę adaptacyjną, podczas której nie należy podejmować leczenia, a tylko zapoznać malucha z nowym otoczeniem. Trzeba również zaspokoić ciekawość dziecka udzielając w miarę wyczerpujących odpowiedzi, kładąc nacisk na posiadaniu zdrowego, ładnego uzębienia i związanych z tym korzyści. Kształtowanie postawy nie powinno rozpoczynać się od części teoretycznej.
Słowa to nie wszystko

Jedynie 7% spośród informacji uzyskiwanych w rozmowie czerpiemy ze słów. Następne 38% wnioskujemy z tonu głosu i jego modulacji - istotna jest intonacja, akcent, ton, barwa, wysokość i natężenie głosu, dynamika oraz szybkość mówienia. Najprzyjemniej się słucha osób, które mówią dynamicznie, aczkolwiek z umiarkowaną szybkością. Największą składową naszego postrzegania innych jest jednak mowa ciała, która stanowi aż 55% całego wyrazu względem innych. Na mowę ciała, czyli komunikację niewerbalną składają się przede wszystkim: postawa, kontakt wzrokowy, aktywne słuchanie. Mówiąc o postawie ciała, warto wspomnieć o odpowiednich gestach, mimice twarzy i kontroli napięcia. Podczas rozmowy z maluchem należy unikać postawy zamkniętej, nadmiernej gestykulacji. W przypadku kontaktu z dzieckiem, duże znaczenie ma umiejętność aktywnego słuchania, odzwierciedla ona stopień zaangażowania słuchacza w rozmowę. Potakiwanie, uśmiech czy też zdziwienie wyrażone odpowiednią mimiką twarzy jest sygnałem dla dziecka, iż opiekun poświęca mu swoją uwagę i wnikliwie słucha.
Pierwsza wizyta

Kiedy iść z dzieckiem do dentysty - na to pytanie próbuje odpowiedzieć sobie wielu rodziców. Lekarze wskazują, że z pierwszą wizytą u dentysty nie należy zwlekać i powinna się ona odbyć w momencie pojawienia się pierwszych ząbków u dziecka, najczęściej jest to 6 miesiąc życia, zwykle wtedy pojawiają się pierwsze mleczaki. Zęby mleczna są bardziej podatne na próchnicę, ich struktura i stopień zmineralizowania są słabsze niż zębów stałych.

Najważniejszym zadaniem jakie staje przed rodzicami to dbanie by ich pociechy regularnie odwiedzały gabinet stomatologa, gdy są już odpowiednio duże szczotkowały regularnie zęby. W gestii rodziców pozostaje także kształtowanie odpowiednich nawyków higienicznych i żywieniowych. Dieta powinna w miarę możliwości zawierać jak najmniej prostych węglowodanów, a zwiększoną ilość warzyw i owoców.

By zapobiec powstawaniu próchnicy butelkowej, po każdym karmieniu należy przetrzeć dziecku dziąsła lub podać mu czystej wody do picia. Ten prosty zabieg pomoże wypłukać z jamy ustnej nadmiar węglowodanów. Nie wolno przyzwyczajać dziecka do picia słodkich napojów tuż przed snem i w nocy.
Cenne rady

Dzieci w większości boją się dentysty. Jak pomóc przetrwać im czas spędzony na fotelu dentystycznym?

Zachęcaj dziecko do dbałości o higienę jamy ustnej. Adekwatnie do wieku i możliwości percepcyjnych uświadamiaj je co do konieczności dbania o zdrowie zębów.
W żadnym wypadku nie strasz dentystą, bólem, wizytą w gabinecie, białym fartuchem i groźnymi szczypcami. Ucz i wychowuj, tłumacząc jak wielkim dobrodziejstwem jest zdrowie, a jaką przeszkodą choroba.
Łagodnie rozmawiaj z dzieckiem o dentyście, wyjaśnij na czym polega jego praca. Dobrze, jeśli maluch sam na własne oczy zobaczy rodzica na fotelu dentystycznym, a lekarza potraktuje jako przyjaciela.
Przed wizytą przygotuj do niej małego pacjenta, nie ukrywaj przed nim prawdziwego powodu spotkania ze stomatologiem.
Nagradzaj dziecko za odpowiednią postawę, za wytrwałość i odwagę, nie karć za lęk.
Odwołuj się do konieczności dbania o zdrowie. Nie obwiniaj malucha za zły stan zdrowia jego zębów. Jako opiekun masz duży wpływ na jego dietę i nawyki higieniczne.
Wybierz odpowiedniego dentystę, specjalizującego się w leczeniu dzieci, taka specjalność w przypadku stomatologów nosi nazwę pedodoncji.
Bądź cierpliwy, dziecko nie zawsze pewnie i od razu usiądzie na fotelu stomatologicznym.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post