Wirusowe zapalenie wątroby typu C przewlekłe zakażenie HCV

Choroby układu pokarmowego; przełyku, żołądka, jelit, wątroby, trzustka, dróg żółciowych, odbytu)
admin. med.

Wirusowe zapalenie wątroby typu C przewlekłe zakażenie HCV

Post autor: admin. med. »

Od dnia 1.07.2015 obowiązuje nowy program lekowy – Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C terapią bezinterferonową. Zgodnie z nowymi zasadami kwalifikacji do leczenia biopsja wątroby nie jest juz konieczna, może zostać zastąpiona badaniem elastograficznym.
WZW C – etiologia, epidemiologia

Zapalenie wątroby typu C jest wywołane przez wirusa HCV. Patogen ten został odkryty w 1989 roku, a powszechne badania u dawców krwi wprowadzono dopiero w roku 1992. U wielu osób, u których przed 1993 r. przeprowadzono transfuzję krwi lub preparatów krwiopochodnych (np. osocza, płytek krwi), mogło dojść do zakażenia wirusem. Szacuje się, że w Polsce żyje około 700 tysięcy osób zakażonych HCV. Wirus ten powoduje zazwyczaj przewlekłe zapalenie wątroby. Do zakażenia może dochodzić poprzez wszystkie zabiegi, w czasie których następuje uszkodzenie skóry albo błony śluzowej, czyli transfuzje krwi, dializy, operacje, badania endoskopowe, zabiegi dentystyczne, akupunkturę, tatuaże, itp., jeśli wykonywane są niewystarczająco wysterylizowanym sprzętem, zanieczyszczonym krwią zawierającą wirusa. Inną częstą drogą jest przyjmowanie narkotyków – wstrzykiwanie dożylne lub wciąganie przez nos, także przy użyciu sprzętu wykorzystywanego wcześniej przez innych. Bardzo rzadko do zakażenia HCV dochodzi poprzez kontakty seksualne lub z matki na dziecko w czasie porodu.
Objawy i przebieg zakażenia HCV

Zakażenie HCV najczęściej przez długi czas nie powoduje żadnych szczególnych objawów. Jedynie u niewielu osób do ok. 5 miesięcy od momentu zakażenia mogą pojawić się przemijające objawy ostrego zapalenia wątroby: osłabienie, dolegliwości przypominające grypę, bóle brzucha, żółtaczka, bardzo wysokie wartości enzymów wątrobowych we krwi. Jednak u większości zakażonych osób jedynym objawem mogą być podwyższone wartości enzymów wątrobowych, szczególnie aminotransferazy alaninowej (AlAT, GPT). Rozpoznanie infekcji dodatkowo utrudnia fakt, że u niektórych pacjentów enzymy wątrobowe są okresowo lub stale w normie.

Nieleczone zakażenie HCV powoduje przewlekłe zapalenie wątroby z postępującym włóknieniem. Włóknienie wątroby może, po 20-30 latach, doprowadzić do marskości wątroby ze wszystkimi jej konsekwencjami. Dlatego też niezwykle ważne jest monitorowanie stopnia włóknienia np. przy pomocy elastografii oraz odpowiednio wczesne rozpoczęcie leczenia. Postęp uszkodzenia wątroby następuje zdecydowanie szybciej u osób nadużywających alkoholu.
Diagnostyka zakażenia HCV

Podstawą diagnostyki jest wykrycie we krwi przeciwciał anty-HCV, co następnie potwierdza się badaniem na obecność materiału genetycznego wirusa – HCV RNA.

Wykrycie we krwi przeciwciał przeciw HCV (anty-HCV dodatni/reaktywny) oznacza, że pacjent zetknął się z wirusem.
Wykrycie HCV RNA (HCV RNA dodatni lub HCV RNA > 0) potwierdza aktywne zakażenie.
Wykrycie przeciwciał anty-HCV (anty-HCV dodatni), i nie wykrycie HCV RNA (ujemny) oznacza, że doszło do wyleczenia i eliminacji wirusa.

Kolejnym bardzo ważnym badaniem jest określenie genotypu (czyli odmiany) wirusa, ponieważ od tego zależy oszacowanie szansy na wyleczenie oraz dobór odpowiednich leków. Znanych jest 6 genotypów, w Polsce najczęściej występuje genotyp 1, rzadziej 3 i 4.

Do oceny skuteczności terapii interferonem alfa przydatne jest też badanie tzw. polimorfizmu interleukiny 28 (IL28b) – genu, który wpływa na skuteczność terapii interferonem.

U wszystkich zakażonych wskazana jest także ocena zaawansowania zmian w wątrobie jedną z poniższych metod.

biopsja wątroby,
elastografia,
elastografia SWE
fibroina
ocena markerów włóknienia we krwi.
Fibrotest

Leczenie WZW typu C

Do niedawna jedyną dostępną możliwością wyleczenia zakażenia była terapia interferonem alfa i rybawiryną, u części pacjentów także trzecim lekiem – telaprewirem lub boceprewirem, od niedawna także symeprewirem.

Leczenie interferonem (IFN) i rybawiryną nie jest niestety obojętne dla organizmu i istnieje wiele przeciwwskazań do stosowania tej terapii (np. choroba niedokrwienna serca, przewlekła niewydolność krążenia, przewlekła niewydolność oddechowa, choroby autoimmunologiczne, padaczka, choroby psychiczne). W ostatnim czasie dokonał się jednak przełom w możliwościach leczniczych – pojawiło się kilka nowych leków poprawiających skuteczność terapii IFN, w tym schematy bez interferonu. Najbardziej nowoczesne terapie polegają na przyjmowaniu 2-3 leków doustnie, przez 3-6 miesięcy i umożliwiają wyleczenie w 90-100%, także osób z marskością wątroby i wcześniej nieskutecznie leczonych interferonem. Można je także bezpiecznie stosować u osób z przeciwwskazaniami do IFN.

W najnowszym programie terapeutycznym NFZ, ogłoszonym w czerwcu 2015 r. pojawił się pierwszy schemat bez interferonu, skuteczny w leczeniu zakażeń genotypem 1 i 4. Kolejną nowością jest też brak wymogu wykonywania biopsji wątroby przy kwalifikacji do leczenia – do oceny włóknienia wystarcza elastografia.
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post