ZWICHNIĘCIE STAWU BARKOWO-OBOJCZYKOWEGO

Rozpoznanie, leczenie, zabiegi-operacje chirurgiczne, transplantologia, korekcji nosa i piersi, liposukcja i lifting. leczenie żylaków nóg
admin. med.

ZWICHNIĘCIE STAWU BARKOWO-OBOJCZYKOWEGO

Post autor: admin. med. »

Michał Drwięga
Pomiędzy obojczykiem a łopatką istnieje staw, który przy niektórych urazach może ulec zwichnięciu. Urazy takie są relatywnie częste w sportach kontaktowych, jeździectwie, kolarstwie, narciarstwie czy wrestlingu.

Staw barkowo-obojczykowy ma stosunkowo niewielką ruchomość. Jest jednym z niewielu stawów w organizmie człowieka, którym nie potrafimy ruszać w sposób izolowany – nie istnieją mięśnie, które wykonywałyby ruch tylko i wyłącznie w tym stawie. Sam staw jest otoczony przez struktury więzadłowe. Część biegnie od obojczyka do wyrostka barkowego łopatki (więzadła barkowo-obojczykowe), inne od obojczyka do wyrostka kruczego (więzadła kruczo-obojczykowe). Przy przemieszczeniach w stawie barkowo-obojczykowym najczęściej i one ulegają rozerwaniu.
Mechanizm urazu jest oczywisty. Najczęściej jest to upadek bezpośrednio na ramie, bądź też na wyprostowaną rękę. W takiej sytuacji obojczyk opiera się o żebra klatki piersiowej a łopatka popchnięta zostaje ku dołowi, w wyniku czego uszkodzeniu ulega właśnie staw barkowo-obojczykowy i więzadła w jego okolicy. Urazowi temu może towarzyszyć uszkodzenie przyczepu mięśnia naramiennego lub czworobocznego do obojczyka, złamanie wyrostka barkowego, obojczyka lub wyrostka kruczego.

Wyróżniono sześć stopni uszkodzenia stawu barkowo-obojczykowego w zależności od stopnia przemieszczenia obojczyka oraz uszkodzenia struktur więzadłowych. Stopień pierwszy to delikatne naciągnięcie torebki stawu, bez jej większego uszkodzenia. Stopień piąty i szósty to duże przemieszczenie obojczyka z uszkodzeniem torebki stawu barkowo-obojczykowego, zerwaniem więzadeł barkowo-obojczykowych oraz kruczo-obojczykowych.

OBJAWY zwichnięcia stawu barkowo-obojczykowego:
• ból i tkliwość nad stawem,
• obrzęk tej okolicy,
• ból w trakcie ruchu w stawie ramiennym,
• wyraźne odstawanie obojczyka do góry (stopień V uszkodzenia)
• objaw klawisza – wystający koniec obojczyka można wcisnąć na miejsce palcem, jednak po zwolnieniu ucisku obojczyk ponownie odskakuje.

Zazwyczaj dokładne badanie lekarski wystarcza do oceny stopnia uszkodzenia. Niewielka niestabilność przenio-tylna świadczy o uszkodzeniu więzadeł barkowo-obojczykowych (stopień II). Niestabilność góra-dół uzyskana po obciążeniu rąk ciężarkami 4,5 do 6,8 kilograma świadczy o stopniu III. Przemieszczenie obojczyka wraz z uszkodzeniem mięśnia czworobocznego to stopień czwarty, a przemieszczenie końca obojczyka poniżej wyrostka kruczego to stopień VI.

Dla potwierdzenia rozpoznania zawsze warto wykonać zdjęcie rentgenowskie. Nie wykaże nam ono uszkodzonych więzadeł, ale pokaże stopień i kierunek przemieszczenia obojczyka oraz uwidoczni ewentualne złamania kostne.

Uraz pierwszego stopnia leczy się zachowawczo. Zaleca się odpoczynek, przykładanie lodu, używanie łagodnych środków przeciwbólowych oraz unieruchomienie w temblaku. Ważne jest jak najwcześniejsze wykonywanie ćwiczeń w pełnym zakresie ruchu oraz powrót do aktywności sportowej. Uważa się, że typ II uszkodzenia powinien być leczony w podobny sposób, jednak przesunięcie obojczyka o ½ jego szerokości wymaga tapingu oraz unieruchomienia na 2 – 3 tygodnie, a dźwiganie czy sporty kontaktowe możliwe są dopiero po 6 tygodniach. Wszyscy zgadzają się, że najcięższe uszkodzenia z dużym przemieszczeniem obojczyka oraz rozerwaniem aparatu więzadłowego powinno leczyć się operacyjnie. Co jednak zrobić, jeśli więzadła są uszkodzone, a przemieszczenie obojczyka niewielkie (tak jak w typie III) ? Operować czy nie? Leczenie zachowawcze w takim przypadku przeważnie daje wyniki satysfakcjonujące u osób, które nie są zbyt aktywne. Nie pojawiają się żadne dolegliwości w czasie wykonywania czynności dnia codziennego. Sportowcy jednak muszą być potraktowani specjalnie. Oni po leczeniu zachowawczym mogą mieć dolegliwości w czasie mocnego obciążania stawu, np. w czasie rzucania oszczepem, oraz są narażeni na rozwój zwyrodnienia stawu barkowo-obojczykowego w przyszłości.
źródło: carolina.pl
ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post